Pochodzę z małej gruzińskiej wioski Kwemo Chibati. Mój dziadek, Markiane Pataraia, był najstarszym pasterzem w całej Gruzji. Wypasał krowy i owce na górskich stokach oddalonych od wybrzeża Morza Czarnego, gdzie leżała kiedyś starożytna Kolchida. Ojciec swoją znakomicie utrzymaną ciężarówką przewoził herbatę do miasta. Mama zbierała liście herbaty, dbała o dom i ogród. Nikt w domu nie interesował się sztuką –poza dziadkiem, który rzeźbił piękne łyżeczki z drzewa wiśniowego.
Byłbym kłamcą, gdybym powiedział, że nie patrzę na kobiety przez pryzmat seksualności, uprzedmiotawiające je w ten sposób. To pewnie moja wilcza gruzińska natura! Niemniej, zawsze drugi człowiek jest dla mnie celem — samym w sobie — a nie li tylko środkiem. Kiedy do mojej pracowni przychodzi modelka, pracę zaczynamy od rozmowy, poznajemy się, oswajamy ze sobą, bo ja równie czuję się na początku skrępowany nagością obcej osoby. Jestem pełen podziwu dla kobiet, stających przede mną nago, w absolutnej prawdzie, bez wstydu z nonszalancją objawiających mi piękno, które ja staram się przelać na płótno.
Ja, człowiek-malarz-mężczyzna. Ona, człowiek-modelka-kobieta, odkrywam siebie w poszukiwaniu prawdy dobra i piękna tworząc dla Ciebie obraz.
Czy w dobie fotografii cyfrowej sztuka portretowania ma jeszcze jakiś sens? Cóż każdy musi odpowiedzieć na to pytanie we własnym zakresie, a dla mnie, portret ma szczególne miejsce w moim sercu, podobnie jak każda z portretowanych osób.
Żeby namalować dobry portret, bez upiększania, a zarazem tak aby przypadł do gustu modelce lub modelowi, trzeba się poznać, pomiedzy malarzem, a malowanym musi powstać intymna więź, a dzięki niej, nie tylko przedstawienie postaci, ale obraz człowieka.
